İÇİMDEKİ ORMAN
Bu kalabalýklardaki ’ben’miyim bilmiyorum.
Kabuklarýmý çatlatýnca yýllar
Ben ’ o ’ deðilim, hissediyorum.
Dallarýma sarýlýnca sarmaþýklar,
Yapraklarýmý titretince damlalar,
Köklerime ulaþýnca sular,
Soluk bedenimden tiksiniyorum
Ormanlarda dilsiz sevgililerim
Koyu yeþil ve ýslak.
Karlar altýnda çýrýlçýplak.
Fýrtýnalarda,
Sessizce seviþebilirdik ancak.
Daðlarda deðil, þehirlerde korkuyorum
Yönümü levhalar kaybettirdi
Ýþaretleri yosunlarda arýyorum.
Kimse sorgulamýyor,
Kimse beni yargýlamýyor,
Günahlarýmdan utandýrmýyor.
Yýldýzlar kadar uzak artýk bana,
Akýl satan bilgiç kadýlar.
Ormandayým, duruyorum, susuyorum, dinliyorum,
Kapalý gözlerim, ahiret kadar umutlu,
Nefesim, son nefesim kadar huzurlu,
Yaþýyorum...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.