son kez otobüs duraðýnda beklerken seni
þoför bile ayný hüzünlü gözlerle onaylamak da
-gelmedi yine deðil mi?
pencereye yaðmur düþüyor, yaðmur pencerede
viþne suyu lekesini çýkartýrken eski bir bulaþýk süngeriyle
çalýkuþlarýnýn sonuncusu ayný soruyu soruyor
-gelmediði halde neden siliyorsun ki lekeyi,
dýþarý mý çýkacaksýn sanki?
basarken ayaðýný kýrýyorum bilemeden hamamböceklerinin
kömür taþýmaktan simsiyah bütün elbiseleri
kýrýlan sümüksü yapýlarýnda ellerimde çikolatalý leblebi
birkaç kuruþ paranýn üstünü vermeden
az önce kuruyemiþçi bile ayný þeyi söyledi
-gelmediðinde yiyorsun deðil mi
bu kýzarmýþ nohut tanelerini?
anne, annesi olmayan çocuklarýn beslendiði yer burasý
ben hiç annesizliði bilmezken, bunlar anneye muhtaçlardý
peki bir gece yarýsý;
annesi giden bir çocuðu
kaç iþlemeli mendil avutabilir ki?
havlu kenarlarýnda sessizce iki baþ harfi
’A’ ve ’Y’ ye sonsuz mutluluklar dilemenin inceliði
peki, anne, sen iþlemiþtin bana da bu mavi havluyu
mutlu bir yuvan olacak demiþtin hani yirmi sekizinde
þimdi alt geçitlerde tinercinin eline sararken o havluyu
o çocuk da sormuyor mu zannediyorsun baygýn gözleriyle
-ben de annemi kaybettiðimde böyle olmuþtum abi
çekecek misin biraz, bu hakiki mobilya tineri?