Anlamýn karanlýk yüzü haylice solgun Konuþmasý moraran baþ döngüsündeyim Sonra jiletle kazýlmýþ ses, esrime tedirginlik sarar Bir inilti uzak daðlarda; içimden düþürülür güncem Sokulurum varlýðýmla seni seviyorum terminaline Geriye boðulmuþ hüzün býrakarak
Yazýnca yazmadýðý her þeyi yarýda kalan Sesleniþim, dokunuþum, uçukluðum gaz yaðýyla ateþlenir Birde duru gözlerine belki son öpüþle yerleþirim Öykümüzün dirilttiði bir þiiri burun buruna heceleriz Kendi kendine örülür yer deðiþtirir uyum diz çökerek
Çýðlýðýmý asýlý býraktýðým kaþlarýn seyirince Parmaðýma kýna yakarým tadýn damaðýmda Dövünür bir sýðýnak kendini gezdirirken ateþimin üstünde Yitirilmiþ bir duygu kopar; -nedir biz kaç kiþiyiz!- der gibi Yorulur duvarý aþýndýrýr izim; oysa -yitik-deðilim O güdü aman boþver-unutmalýyým- çaðrýþýmlýdýr Döngü biter macerasý karýþýr kalabalýða
Ýkimiz: Þehvet âyinleri yarýda bölünen iki aþýk Ýkindi gölgelerinden farksýz karanlýkta bütünleþir Kol gezen sýzýntý, yitirilmiþ duygu, kopan sinir Ýçin de iktidarsýz saygýlý arzusu Kendi boþluðunu okur mýzýka eþliðinde Isýndýkça açýlýr yitik bir sezgi Kendini ürettiðin de Kireçle yýkanmýþ duyularý býrakýr saksýya Geviþ getiren mülkiyeti gezdirir bedenler de
Ey sen! Ey kol gezen hiçlik! Bu adamý tanýrsýn! ihtilali çok fazla Unutuyorum! Unutalým! unutalým beyler;