Unutmak zor iken yaþanmýþlýðý
Yazmak ise pek basittir çekilmemiþ acýyý
Þimdi vakit ikindi ertesi
Üzerinde yorgunluk
Dudaklarýnda kýþa sitem
Dargýnsýn göçmen kuþlarýna
Bir de sevdiðine besbelli
Küçükken bana da öyle dudak kývýrýrdý kardeþim
Gamzelerini doldururken çamurlu dudaklarým
Hayat, sevmekten baþka bir þey deðildi
Depremleri bile saracak tutkularýmýzdý yaþam
Birkaç romana bile sýðmayacak kadar
Anlamlýydý da gözlerimizde saklanan çocuklar
Basittik, o kadar normaldi ki her þey
Bir yerimiz kanadýðýnda bant dahi baðlamadan
Ayný acýyý çeke çeke, burnumuzdan akana takýlmadan
Sevmeleri bilirdik, hiç de öyle tecrübeye aldanmadan
Ne kadar anlatsam, yüreðine çizemem deðil mi o çocuðu
Hem de bir ikinci kez þansýyla, yeni baþtan
Unutmak zor iken yaþananlarý
Unutulacaklar gitmeye yakýn iken
Yazmak kanatýr yüreðin tam ortasýný
Birkaç söz ancak kalýr, daha manalý olsun diye
O da çocukken topraða yazdýðýmýz bilinen alfabeyle
’Seni Seviyorum’, bir elma þekeri daha alýrsan ikimize