GEL ÖMÜR!

Aslýnda seni deðil de, aþký özlüyorum.
Yani özlemimi sana deðil de, aþka sözlüyorum.
Düþün, okumaný bile istemiyorum !
Allah’tan þiirlerimde, rahatça yalanlarý gizliyorum.

Çünkü yüzünü görmüyorum, görsem biliyorsun;
Dayanamayýp hemen doðrularý söylüyorum.
Özlemekten nasýl delirdiðimi de görmüyorsun.
Senin adýn Aþk bende, bunu da unutmuþsun görüyorum.

Çünkü bak ilk dörtlüðe, tüm þiirler adýna.
Aþkýn yanýmda hala, nasýl dokunayým bir kadýna.
Kusura bakma, çok geç vardým her þeyin farkýna,
Ama bak yine de, umutla bakýyorum yarýna.

Çünkü hep umut derdim sana.
Sen umutken, sensizlik kör bir adamýn gördüðü alan.
Yani karanlýk! ve kendimi bile kaybediyorum o zaman.
Bir hiç oluyor sadece elimde kalan.

Çünkü yaþadým biliyorum, bir daha yaþatma !
Tek dileðim Allah’tan, sensizliði yaþama.
Güçsüzsün biliyorum, bir yere yýðýlýp kalma.
Yani ben olma akla zarar, olursa dayan ama.

Çünkü seni öyle görsem dayanamam.
Sensizliði yazmayý bile sevmiyorum n’olur anla.
Özlemi seviyorum ama, çünkü gülüþün gelir akla.
Malesef her þeye raðmen yazsam da yaranamam.

Ah be, bir gün de özlemime yenik düþ, dayanama !
Diðer adýndý ömür, iþte yoksun, yaþadýðým ölüm.
Her þeyi bir yana býrak, özlüyorum be ömrüm.
Kelimelerin sarrafý olan ben; özlemi anlatamýyorum düþün gönlüm.

Gönlümsün çünkü; o da senin gibi artýk, söndü.
Gel de yak, herkes gerçek aþký görsün.
Sosyal Medyada Paylaşın: