SONUMSUN.

Aþký aramaya diye çýktým evden, annem sordu neden?
Bilmiyorum anne ama yalancý çýktý aþký tarif eden.
Onu bulayým derken, kendimi kaybettim, var mý daha büyük keder?
Anca ölüm, yoksa hangi dert böyle insanýn kalbinde yer eder ?

Yine de güçlüyüm, her þeye raðmen,
Ve bil, ben olmayacaðým asla pes diyen!

Neyse, galiba ruhum yine yanlýþ adreste,
Utan be! ruhum sokak sokak seni aradý caddelerde.
Aslýnda kötü olan þu, ne aradýðýný bilmez halde.
Aradýðýma aþk desem de,
Tanýmadýðým, bilmediðim bir þeyi arayýþýma sen aptallýk de.

Aþk olmadýðýný anladým malesef, geç oldu affet lütfen.
Belki poyrazsýn kalbime, hiçbir zaman esmeyen.
Ýçimdeki yangýný söndüremeyen,
Ýþe yaramaz bir þeysin iþte! ve ölüyorum uðrunda yine de.

Aþký tarif edene de kýzamýyorum.
Ben bilmezken o nereden bilsin yolu, ah Allah’ým kýzarýyorum.
Hissediyorum yakýn yolun sonu, belki de sonumsun.
O yüzden kayboldum, yoktur belki de dönüþ yolum.

Reddetmiyorum her þey benim suçum.
Aradýðýmý bulma þansým yoktu, yine de koþuþturdum.
Ve þimdi geldiðim yolun sonu sensin, bir nevi uçurum.
Artýk kendimi de kandýrmýyorum, aradýðýmý da, sonu da biliyorum.

Tamam doðru, ilk baþlarda kendimi aþk diye avuttum;
Ýþte bu kendime söylediðim bir yalandý, üstelik kandým.
Seni aþk, aþký cennet, cenneti de yakýn, bulurum sandým.
Doðrusu, sen sonumdun, sonumsa cehennemde yangýn.

Her yaným piþmanlýk! yolunda geçip, giden gençliðime yandým.
Olmayan aþklar artýk anlýk.. týpký ölüm gibi, yaþayamadýkça seni andým.
Her þey benim suçum ama sensin 2. zanlý, çünkü hep saklandýn.
Karþýma çýksaydýn; bu þiiri yazmazdým.

Yani her þey biterdi, uzamazdý.
Seni böylesine çaresizce aramazdým.
Yani cehennem ateþime odun atmazdým.
Anladýn mý ? ya da þimdi unut tüm yazdýklarýmý,
sen diye bir þey olmasaydý, þimdi gülme þansým vardý.
Sosyal Medyada Paylaşın: