-hep mutlu olmak ister insan,
oysa mutlu olmadan da, bir baþkasýný mutlu edebilir-
Konuþsun diye terliyordu gözlerin
Ben, hiçbir sevgiye bel baðlamamýþken
Gelmiþtin.
Vakit çok geçti.
Sevmeyi,
Sevdirmeyi
Hiç düþünmemiþtim.
Giderek koyulaþmýþtý renklerinin her biri,
Kimi zaman yokluðun kadar taze olmuþtu toprak kokusu
Kimi zaman da teninden rüzgarlara kirpiklerim tutunmuþtu.
Çok kalabalýktý öykünmek adýna,
Fark etmiyordu çekirdekleri meyvelerin.
En çok da viþne çekirdeðine gülümsüyordu
Boynundan uzayýp giden gençliðin.
Suskun günahlarýnda boynundan asýlýyordu iki kurumuþ dudak.
Aramadýðým yer kalmamýþken sefil yüreðim için bucak,
Bir senin rüyalarýnda bulmuþtu yer tutunacak!
Çok kalabalýktý ellerin
Ellerin kimi zaman simsiyahtý;
Kimi zaman da bir üzüm suyu
Ýçerken bahtiyar olurdu.
Kötü günlerde, iyi arkadaþlar bulurduk göz göze uzanýp
Birkaç serseri taþlardý istiflenmiþ aþk sýðýnaðýmýzý
Aþka inanmayý tam da istediðim, o Mayýs akþamlarýnda
Kahkahaya bölünen geceler dilimlerdi önümüze
Amasyalý güzel bir kýzýn, kýnalanmýþ elleri.
Giderek koyulaþan bedenin, bir gün kurumuþtu büsbütün
Ne kadar ’gitme’ desem de, beyhude bir yakarýþtý
Sensizliðe yakýlan her içi dolmamýþ tütünün aðlamasýydý
Deðerini bilmemenin güzüydü akþam saatleri yalnýzlýk
Bir tabak deðildi eksik olan masada;
Ya da bir çatal, bir kaþýk, bir nefes daha.
Komþular gelirdi ara sýra,
Dostlar, tanýdýklar, yakýn akrabalar..
Hepsi gülerdi, hepsi anlatýrdý bulacak bir þeyler hayat adýna.
O güzün,
Gülünün tam ortasýndan, ’ben aþka inanmýyorum’ diye basmasaydým
Hani ellerimle bir de alýp, gözlerinle kanatmasaydým uçan kuþlarý
Daðýtmasaydým bu kadar seni,
bu kadar beni
ve hiç görmeden de sevebildiðimiz Afrika çiçeklerini...
Kirletmeden de, içebilseydim hani o gözlerinin nehirlerini
Ýçine ah atmadan, içine gamla bulandýrmadan, beni sensiz koymadan;
Hiç olmazsa saçlarýný, can çekiþeþen ceylanlar gibi beyazlatmadan...
Farz-ý misal geri dönseydi zaman,
Ýnanýyorum derdim, ben de; aþka; hani seni üzmeden
Hiç tanýmýyormuþ gibi, sevginin kanatlarýnda izzetle ürperip
Öperken alnýnýn tam ortasýndan,
Bu sevgi, baþka bir sevgi deyip; sarýp üþüyen tellerini göðsünün
Akþam karanlýðýnda yok oluþlarýmýzý birbirimize anlatýp
Demlerdim bir de çayýn en namuslusundan.
Þimdi onlarca þiir kitabý, tat vermeyen resimler, fotoðraflar,
Üstüne günde beþ defa aynada bana bakan çocuklar,
Zamanla alýþýrsýn diyen, beni tanýdýðýný zanneden dostlar,
Önünden geçtikçe aþkla sahiplenilmiþ parklar, sokaklar, kaldýrýmlar...
Vakit çok geçti.
Bu sabah da kendime ezberlettiðim þarkýlarý söyleyeceðim.
Sonra sevmekti,
Ölmekti,
Belki düþünürüm.
Nasýl olsa konuþmak için terlemiyor artýk gözlerin!
Aðlýyorsa, o da birkaç dakika,
Neden böyle geçti diye, düne ait sevmelerin
.