KALBİMİ DURDUR/S/ANA!

KALBÝMÝ DURDUR/S/ANA!




Biçimsiz bir ömrün tarifsizliðindeyim Ana!

Boþ deðil/el/im

Zifir bir utanç getirdim sana

Dayandým kapýna ilk kez

Sýçrayýp yüreðinden ruhumu aralasana!



Bilirim ilmek ilmek nice özlemler nakþettiðini

At elinden gergefini artýk

Yeter içime batýrdýðýn

Kanatmasana!



Kuþanýp þefkatini yürürken üstüne küfrün

Sol yanýma düþtüm diye kýzma!

Kan dolandým baþtan aþaðý

Vuruldum b/aksana!



Bir bilsen

Dibi tutmuþ bir Eylül tadýnda

Ne çok kez d/aðlara takýldým düþtüðüm yollarda

Kurumuþ sezgilerimden köprüler kurmuþtum aklým sýra

Her seferinde kýrýldým tam da ortasýnda

Tek kaleme savrulmaz kýrgýnlýðýmýn hikâyesi...

Bu giriftte kaç tasvir can verdi Ana!

Kemale ermiþ kelamlar hürmetine

Ruhundan baðýþlasana!



Bükülmüþ yataklardan geçtim yalýnayak

Kopmaya hazýr hayâlar yuvarlýyordum içime

Batýyordu topuklarýma sancýlar

Rest çekmiþti bulantýlara çýðlýklarým

Þaþkýndý umutlarým...

Zehr kusuyorum Ana,

Þefkatinden doldursana!



Mor menekþeler açmýþtým taze yasemenlere inat

Yüzüm karardý utancýmdan

Ses getirmiyordu hiçbir feryât...

Bir vakit,sýðýnandým vuslatýn köküne

Geç kalmýþtým sentezine

Soluyordum payýma düþen karbonmonoksiti

Yakýyordu ciðerlerimi

Üþüyorum Ana,

Sarýp sarmalasana!



Kurþundan aðýr uykularla daðýtmýþtým beynimi

Sýtma bataklara düþürdüm çehremi

Çýrpýnýyordum tepeden týrnaða

Ne çok acizdim,çare/n/sizdim...

Boðuluyor sözlerim Ana,

Çekip çýkarsana!



Koyaklarda kalem çýrptým sözüme

Sözüm doymuyordu özsüzlüðüme

Bilenmiþ teller geçirdim baðrýna

Kanýyor kalemim Ana,

Bend çekip karþýsýna

Durdursana!



Uðurlarken gözlerimi gözlerinden

Ardýmdan döktüðün doðrularýn vardý ya

Yanýlmalar beðendim paylarýna

O kadar eðildim ki

Doðrulamadým Ana,

Asýp parmaklarýmý kirlerimin

Týrnak aralarýmdan doðrul/t/a/sana!



Uçurumlarým vardý düþlerimi uçurduðum

Acýmasýz tellere takýldý umudum

Sýzým sýzým hýçkýrýyor mâsumun

Ben ki;

Sevinçlerimle vurulmuþum

Tek damlasýna razýyým merhametinin Ana...

Yuvarlayýp avuçlarýma,

Oyup oyup oyalasana!



Meymenetsiz bir maske takmýþtým suratýma

Mendebur bir duruþtu benimkisi

Ýçine çýkamaz olmuþtum insanlýðýmýn

Sokaklar haram bana...

Korkuyorum Ana,

Ellerimi býrakmasana!



G/azap kervanlarýnýn cürm hâmiliydim

Bigâne kalmýþtým susuzluðuma

Kaynar sularla abdest alýp

Kýzgýn saclarda namaz kýldým her molada

Ardý ateþti ceremesi

Bir üfleyiþte sönüyordu semeresi

Sonu yoktu bu biçimsiz gidiþin

Kâr ettirmiyordu al/sýz-veriþim

Biçâre sattým yüreðimi bir mezatta...

Ýflas ediyorum Ana,

Eþiðinden kurtarsana!



Huzurunda katli vacip bir gün/âhým artýk

Boyun bükmesin "vâh"ýn geceye

Parçalanmýþ dizelerime bakýp

Dipsiz n/azarýnla yamalamasana!

Evir gözlerini çevirdiðin yüzünden

Devrilsin ayaklarýma baþým.

Beynime sýçrayan acýlarým,

Gözlerimde birikmiþ çýlgýn nehirlerim var!

Dokunup bir lahzâ

Taþýrsana!



Gusletme bu cenini

Sözü câiz deðildir Ana!

Savur yüreðimi boþluða.

Yýkýp nedametin duvarýný

Týrnaklayarak çatlamýþ topraðý

Son kez...

Son kez doðursana...!






(Sezgin Karadað)



Sosyal Medyada Paylaşın: