Ýçimi kemiren ve zaptedilmeyen nan/kör bilinçle Beynimi delik deþik eden bu yokluk ifadesini Sýkýþtýrarak valizimin yýrtýk yüreðine Zamaný hapseden Ve zincirlenmiþ uzun bir çýrpýnýþa dönüþsüz bilet kesiyorum: "Mümkünse hýçkýrýklar ar/k/asý en köþe olsun!..." "Müsaittir efendim,iyi kanamalar!" Utanç basamaklarýný aðýr aðýr soluyup terlemiþ ensemde Hiçten ince her þeyden keskin bir koridora salýyorum þaþkýn cenazemi Ýçerde bir ölüm Bir de ben...
Çaresiz hýçkýrýklara takýlýyor gözlerim Boþ Baþýboþ... Bir ömür takatsizliðinde Kýzgýn nehirler gibi Taþmaya and içmiþ kadar birikmiþ ve de serhoþ Tir tir dökmeye çalýþýrken kollarýmdan koynumdaki yan/ýl malarý Hutame aðýrlýðýyla çöküyorum hüznün baþ köþesine Cam kesiði kanamalara yaslýyorum parçalanmýþ alnýmý Bir çýrpýda sele boðuyorum kuraklaþmýþ bakýþlarýmý. Aþký kimsesiz oynuyor göz/bebeklerim Umut ýrak Önüm tuzak Sözüm diyorum,s/özüme býrak! Sözüm ki; Damarý kopmuþ bir kalpten fýþkýran öfkeli saðanak.
Þizofreni yalnýzlýklarla yol alýrken bir baþýma Sahte çizgili karanlýklarý adýmlýyorum en çocuk heyecanýmla. Çok uzakta bir kentin alaca kasveti Söndürülmüþ uyuþuk hisler Mâveraya çekilen incecik perdeler Gözle görülmez yangýnlar... Tozu dumana katýyor Nefesimde püsküren iç aðrýlý patlamalar.
Bu kadar soðuk muydu ellerim Bileklerim Kýrýlan diz/e/lerim? Esaret bir kývýlcým oluyor Ve alazlanýyor Yüzümü yasladýðým avuçlarýmdaki nedametim. Bu kadar daðýtýr mýydý yani Bu boran Bu boðan Bu göðsümü sýkan gözü dönmüþ hafakan...? Ruhum diri diri inliyor Kelama hasredilen bu bakýþ acýsýyla Soyuyor derimi kendi ellerim Ve hiç acýmadan gömüyor kaskatý bedenimi.
Dudaklarým çivili adeta Boðazýma yapýþmýþ tüm susmalar Baðýrsam Gök gürleyecek, asi... Bütün yeryüzünü kana bulayacak sanki bir uçtan bir uca Ne yapmalý Ne etmeli Bilmiyorum... Öylece sallanýyorum sessiziliðimin korkutucu b/eþiðinde. Ön tarafta parmaklarýma iliþen karartý Sonuna kadar açmýþ sesini gizleyemediðim çýðlýklarýmýn Son sürat s/O’na sürüyor miyadý dolmuþ nefesi. Önünde sollayacak ne bir ah Ne de ezip geçeceði bir günah "Ya gül koklatmalý." diyor kendi kendine "Ya da iyisinden bir veyl kazmalý bu içi geçmiþ nefese." Damarlarým çatlýyor o an kanamaktan Göz kuyularým kuruyor rezil rüsvâ yaþ akmaktan. Omuzlarýmda kamyon kamyon enkazlar Kaldýramýyorum bir türlü baç ucumdan Nafile, yok ki duyaným Eziliyorum kendi canýmda kahýr kahýr...
Daha fazla parçacýklara ayrýlmadan Ýnmek istiyorum bu saç aðartan yalnýzlýktan. Sýçrayýp aniden kör kütük bedenim Düðmesine basýyor herhangi bir çýkýþýn "Sol ayrýmýmda inecek var,duymuyor musun Kaptan?!..." Dönüp bir bakýþ fýrlatýyor Bir bakýþ ki Miskal miskal mahsup Ýlikleri koparan Tepeden týrnaða donduran. Susuyorum... Sýzým sýzým buz kesiyorum týrnak aralarýmdan.
Baðrýma sýmsýký bastýrdýðým bu sekeratta çýrpýnýrken kimsesiz Þimdi hangi yaþ yýkar,hangi söz örter bu bedeni Hangi toprak kucaðýna alýr bu yýrtýlmýþ cesedi...? Yaþayacaktým daha Daha koþacak,týrmanacak Doruklara çýkacak Kýsacasý daha çok yaþ biriktirecektim ceplerimde sevda sevda Ne kadar unutmuþum bu kâbus ayrýlýðý Ahhh!Ne kadar da yanýlmýþým oysa. Pür dikkat da/ðý/lmýþken çok uzun sandýðým hayat denen saliselik hülyaya Çalýnýyor göðsümün kapýsý yumruk yumruk Korkularýný giyinip gözlerine Açýyor bakýþlarým çaresiz. Ellerine parçalanmýþ bir kefen tutuþturmuþ ecel: "Çabuk olsun Vakit s/oldu." Baþucumda hüngür hüngür kalemim Yetim sayfalarým Bir ömür sözümü taþýyan Cefakâr dilim... Son vazifesini de omuzlayarak onurlu Dökülüyor bütün karanlýklardan tevhid tevhid. Ve sözüm açýk gidiyorum: "Ateþ sýkýþtýrdýlar boðazýma Yanýyor dilim Ölüm diyorum Ölümü yuttum Ana! Nefes nefese kanarken yapýþkan soluðuma."
Sezgin Karadað
Sosyal Medyada Paylaşın:
kırıkçırpınış Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.