ALFABE'yi DEVRETTİK GÖZLERİMİZE

ALFABE’yi DEVRETTÝK GÖZLERÝMÝZE

"Senle olmaz"larýný kulaðýma fýsýldayýp giderken
Dilim , dilim dilim dilimlendi
Yüreðimdeki "gitme"ler ise boðazýmda sur oldu :
"Sus" oldu.
Söyle þimdi nasýlsýn ?
Her þey yokluðum’da mý ?
Mutluluk dediðin gibi bensizlikte mi ?
Beni sorarsan eðer ...
Geçiyordu aklýmdan da sormaz dedi suskunluðum ,
Sormaz dedi parmak aralarým.
Olsun ben yine de onlarý dinlemeyeceðim.
Söyleyeceðim.
Ýyi deðilim hem de hiç.
Sen varken
Gülüþün güneþ olurdu ýsýnýrdý içim
Gözlerin uçsuz bir uçurum olurdu da
Ýçim açýlýrdý , eþsiz bir manzara diye hep o’nlara bakardým.
Huzurum olmuþtu avuç için.
Þimdi ne zaman kaþýnsa
Ellerin gelecek diye avunuyorum.
Sonra birden içimdeki fýsýltýlar saðýr ediyor kulaðýmý
"Aþk aþk"diye atýyor kalbim
Ve senin kulaklarýn çýnlýyor .
Gizleme bunu benden .
Gözlerin açýkken
Ýyi bir yalancý olmadýðýný
Sen de ben de iyi biliyoruz.
Onun için yalan söyleyeceksen
Bir zahmet o dürüst gözlerini yum.
Bari onlar "aþk" denilen cinayete tanýklýk etmesinler..
Biz hiç olduk
Bari onlar "hiç" yoluna gitmesinler.
Aþk diye bir çocuk yetiþtirmiþtik seninle
Ortak bir yürekte büyüyordu
Sen ve ben "biz"ken.
Yokluðumuzu hissettirmiyorduk ona.
Seviyorduk seviyorduk ve yine seviyorduk.
Sýrf içimizden taþmasýn diye konuþmuyorduk bazen.
Sonra da
Sustum , sustun , sustuk ve
Bu sayede
Yeni bir dil yaratmýþ olduk seninle
Adý : "Sustukça"
Dilimize kelepçeler vurduk
Ve
Alfabeyi gözlerimize devrettik.
Dilimiz oldu gözlerimiz
Özlemleþtiler , gözlemleþtiler , seviþtiler.
En önemlisi de dertleþtiler.
Gerçi hep benim gözlerim konuþtu.
Çýðlýk oldu bakýþlarým
Ama sen hep saðýr kaldýn .
Gözlerim de her zaman ki gibi bu duruma
Görmezlikten deðil
Ölmezlikten geldi.
Sen yine saðýr ol benim gözlerime.
Duymasan da sesimi
Kalbimdeki aþk aþk sesi yüreðinde çýnlayacak.
Yüreðine gece gibi çökecek ve
Ürkütecek seni.
Ben küçük harflerle konuþmuþtum seninle.
Zorla güzellik olmasýn diye.
Ama ne fayda.
Sanki iyilikle de güzellik oluyor.
Ýyiliðin si mgesi olan melekler bile can alýrken
Aþkýn iyiliði kabullenmesi ne kadar doðru ki ?
Sen ki gözlerinle konuþmayý bile unuttun .
Üstelik kendi yarattýðýn dildi o.
Yarattýðýn dili bile unutmuþken sen.
Tanrý’nýn yarattýðý kulu unutmakta da zorluk çekmemiþindir.
Bir çýrpýda terk etmiþsindir yüreðimi.
Onun için diyorum ya :
Yaratmak Allah’a
Unutmak terk edenlere mahsustur

-Emre Ay-
Sosyal Medyada Paylaşın: