Hocalı'da Toprağa Kan Damladı
Yýl 1992;
Aylardan Þubat,
Günler takvimde,
26’yý gösteriyordu.
Gökyüzü tüm karanlýðýyla,
Hüznü gizlemeye çalýþýyordu.
Fakat ne mümkün,
Caným, kaným binlerce Türküm,
Sessiz çýðlýk atýyor,
Kabus gecesini yankýlandýrýyordu.
Kör dünya ise sessizce izliyordu.
Hocalý’dan topra kan damlýyordu.
O gün Hocalý’dan topraða kan damlýyordu.
Dünya durmuþ olanlarý seyrediyordu.
Hocalým kimsesizleri, yalnýzlarý oynuyordu!
Ermeni denen zalimler,
Kadýn erkek, yaþlý genç,
Çoluk çocuk, yüklü yüksüz
Demeden kardeþlerimi katlettiler.
Kiminin bakarken gözlerini oydular,
Kimini diri diri yaktýlar.
Tanklarla Hocalý’mý topa tuttular,
Hocalýmý o gün kanabuladýlar.
Bombalar patlamýþ, patladýkça yürekler kan aðlamýþ...
anam beni 10 yýl önce doðuraydý.
Yaþým 18 olaydý,
92 yýlýnýn Þubatýnda,
Elim silah tutaydý.
Kardeþlerimle beraber olaydým.
Belki korurdum birini,
Ama ben yoktum ve
O gün Hocalý’dan topraða kan damlýyordu...
Bu þiirimi 1992 Yýlý Þubat ayýnýn 26. gününde katledilen Azeri Türk kardeþlerime itaf ediyorum.
Adem ÖZKAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.