Sabah oldu, güneþ doðmuþ, Yapraklar üzerinde çið taneleri, Rüzgar ýlgýt ýlgýt esiyor, Ýçimde bir üþüme belirtisi, Bedenim hafif hafif titriyor.
Sabah oldu, güneþ doðmuþ, Penceremden içeri, bir parýltý, Usul usul sýzýyor. Gözlerimi açmak için uðraþýyorum, Ama olmuyor. Geceden üstüme çöken, Sensizliðin hasreti, Hala göz kapaklarýmýn Üzerinde oturuyor.
Sabah olmuþ, güneþ doðmuþ, Çiçekler en güzel þekliyle açmýþ, Ýnsanlar etraflarýna gülücük saçýyor, Kimene... Bü yüreðim o ana hasret.. Gözlerimi her sanah açtýðýmda, Ýçlerinde kaybolduðum, Sonra tekrar kendimi bulduðum, Ýçerisinden kalbne yol aldýðým, Gözlerini gördüðüm s/ana hasret.
Adem ÖZKAN Sosyal Medyada Paylaşın:
prensdus Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.