Bu aralar karanlýktayým; karanlýklardayým.
Efkâr sarmýþ benliðimi.
Umutsuzluk kaplamýþ yüreðimi
Arar olmuþ gözlerim seni, nerdesin?
Ne kadar severdik birbirimizi
Ne çok gülerdik birlikteyken
Hani sýkýlmazdýk birbirimizden
Hani ayrýlmayacaktýk ebediyen, nerdesin?
Þimdi yalnýzým
Ýçim dolmuþ patlamaktayým
Dertleþecek dost aramaktayým
Ama senin gibi beni anlayaný yok ki, nerdesin?
Hislerim kuvvetli sezerim derdin
Canýmýn acýsýný hissettin mi?
Yüreðimden akan gözyaþlarýný görebildin mi?
Duyabildin mi sana haykýrýþlarýmý
Hissettiysen, gördüysen, duyduysan, neredesin?
Oldum þemsini kaybetmiþ Mevlana gibi
Suskunluða vurdu ruhum kendini
Kimse senin gibi anlamýyor ki beni
Susuz bir çiçek gibiyim nerdesin?
Eskiden yanardý içim alev alev
Herkes cesaret edemezdi yaklaþmaya
Sen ki fýrtýnalar kopararak girdin hayatýma
Söyle bana havasýz ateþ yanar mý, nerdesin?
Seni aðlatan gözlerin sebebi ben miyim?
Ruhunu istemeden mi incittim
Varsa benden kaynaklanan bir yanlýþ anlat ben dinlerim
Yeter ki bir ses ver de bütün yanlýþlarý düzelteyim, nerdensin?
POSEDÝON’UN OÐLU