İşte Hayat.

Ýþte hayatým böyle, bir çerçevenin içinde,
Bir yýðýn acý var öyle ve benimle ölene dek.
Bir çok insan için böyle de,
Sindirmemi zorlaþtýrýyor, bu dizeleri yazarken,
Gülmek yüzüne yakýþmayan insanlarý izlemek.

Onlar mutlular, sen de benim gibi bir hiçsin.
Bak be kardeþim, gelin biz birlik olalým,
Terk edelim çerçevesine hapsolduðumuz þu hayatý,
O da derdinden, kederinden, bizim gibi içsin.

Anlasýn nasýlmýþ çekmek derdi, kederi.
Ulan ben ölmekten korkmuyorum yýllardýr,
Söyle þu hayatýmýn ne kadar ederi?
Geride tek býrakmak istediðim, anca bir ardýr.

Baþka da yok zaten, þu þiirleri kim okur?
Kim anlamaya çalýþýr, kim gerçeklere meydan okur?
Kim gülmek varken bunlarý okuyup, göz yaþlarýný kalbine dokur.
Ben bir kimse olsaydým, ne bu þiirleri okurdum,
Ne de, çevrevenin içinde yalandan gülüp, oynamýzdým oyun.

Ýþte bu kadar doluyum, o yüzden kafiyeler deðil þimdi sorun.
Bir kýbleye dönün de kýyamet ne zaman sorun.
Bu sözüm sadece namusunu kaybedenlere, devam et sen sanat için soyun.
Kýyamet günü geldiðinde sen ve belki de ben,
Olacaðýz, ayaðýndan asýlan bir çift koyun.

Ýlham perim de en az benim kadar dolu.
Öyle sözler dönüyor ki aklýmýn içinde,
Gel sýkýysa birini tut, sahiplen ve benim gibi solu.
O zaman anlarsýn bu çocuðu, belki de kaybedersin yolu.

O yüzden kaybetme benim gibi yolunu.
Yani, benim yaptýðýmý yapma, dinle solunu.
Akýl insaný doðru yola götürür ama,
Kalbin olmadan, bulamazsýn o yolun sonunu.

Ne yaptýðýmý anlamýyorum.
Az önce hayata sövüyordum, þimdi sizlere öðüt veriyorum.
Ne haddime! tek diyeceðim, annemin gözünün önünde soluyorum.
Ýnsanlarla bir derdim yok benim, neden bu denli zorsun hayat sana soruyorum.

Sýrf beni iyi anla diye, þairin yapmayacaðýný yapýp,
Dizelirimi burada çok uzun tutuyorum.
Ve yine yapmayacaðýmý yapýp, yoldan sapýp,
Kendimi kaybediyorum, tüm bunlar senin suçun.
Sosyal Medyada Paylaşın: