Ve yine gece.. Korkularýn muþtusunda… Býraktýðýn acýnýn izleri var gözlerimde.. Her söz bir kurþun misali saplanýr yüreðime.. Nedir beni bu hale getiren?.. Hangi hatanýn bedelidir bu ödenen? Yoksa sýnav mýdýr bu dönem.. Var mýdýr ufkumda mutluluk pýrýltýlarý? Sevinç gözyaþlarý? Diner mi ki bir gün bu keder.. Bu duvara mýhlý gözler güler mi? Pas tutmuþ bu yürek sever mi yeniden? Doðar mý güneþ yeniden ufuklarýma, kuþlar öter mi? Yoksa bir ömür gece mi? Ben miyim gece.. Gözlerim mi kapalý.. Yoksa güneþ mi küs bana.. Bu içimdeki karanlýk neden? Açmalý yeniden düðümlenen cümleleri ve söylemeli hayata dair türküler.. Ebediyete Þiirler yazýlmalý, mutlu sonla biten… Mutluluk gelmeli yeniden.. Yürekler gülmeli.. Bitmeli bu küskünlük… Hayatla aramýzdaki dargýnlýk bimeli.. Gülmeli yeniden.. Çiçekler açmalý gönüllerde.. Eski bayramlar gibi olmalý içimiz.. Neþeli ve çocukça… Þeker tadýnda yeniden sevmeli yürekler.. Duvara mýhlý gözler güneþe dönmeli… Ve dudaklarda içten bir tebessüm… Çocuklar koþmalý sokaklarda.. Anneler gülmeli.. Babalar sinirlenmeli olur olmadýk þeylere.. Ve bitmeli bu hüzün.. Sevmeli.. Sevilmeli..