Aydaki adam aðlýyor boþluða. Ve her gece çýðlýk atýyor dünyaya. El sallýyor, haykýrýyor, taþ atýyor...
Ýp sarkýtmayý deniyor dünyaya, pes etmiyor. O kadar aptalki ateþ yakmayý deniyor birileri görür diye dünyada. Þarký söylüyor, kendini paralýyor, ýslýk çalýyor...
Aydaki adam susuyor kainata. Ve her gece göz kýrpýyor dünyaya. Sýçrýyor, duruyor, sinirleniyor...
Düþmeyi deniyor dünyaya, korkmuyor. O kadar umutsuzki bir meteor bekliyor atlar giderim diye dünyaya. Kývýlcým çýkarýyor taþlarla, uyuyor, ses çýkarýyor...
Aydaki adam da yaþlanýyor, zaman sonra. Ak düþüyor saçlarýna, sakalýna.
Ýþte ondandýr ki âþýklar ay ýþýðýnda aðlarlar sevdikleri için. Mehtabýnda tutku dolu acýlar çekerler, pes etmezler. Denize vuran yakamozunda yas tutar sevenler.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Timur KOHEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.