O zamanlar hayat baþkaydý. Nato’ya henüz yeni girmiþtik. Aþklar gümrüklüydü…
Fakirdim, karnýný doyurdum insanlarýn, bazen de gönlünü. Ama aç gözlerini; doyuramadým iþte!…
Demem o ki; Ben senden önce de yanlýzdým. Ama bu kadar kimsesiz deðildim. Sensizlik baþka bir þeymiþ. Þimdi anladým!…
Bizim ortak yönümüz, senle olan hayallerimizdi. Ve kurduðum bütün hayallerde suç ortaðýmdýn…
Oysa farklýydý herþey. O karanlýk gecelerde, yýldýzlarý peþinden sürükleyen örtülü bir ýþýk gibi, gökyüzüne inat; aydýnlýk olurdun… Üþüyen bedenime þipþak, ýsýtmaya çalýþýrdýn beni. Sevgiliydin…
Þimdi yanýmda olmasan da, her anýmda saklýsýn hala. Sen gülüþlerini tüketme, yarýnlara sakla… Son bir kez daha, perdeni arala. Cilalý masallarýn ardýnda, seni bekliyorum hala…
“Ben seni ararken, kendimi kaybettim…“
‹Aʟoηє мαη›
Sosyal Medyada Paylaşın:
Borobey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.