O GÜN

Hiçbir þeyden habersiz çocukken,
Anamýn döþünde emdiðim gündü.
Ergenlik çaðýna doðru giderken,
Durgun derelerde çimdiðim gündü.

Dað baþýndaki su kaynaðýnda,
Billur sulardan içtiðim gündü.
Sevdiðim kýzýn al yanaðýnda,
Pembe güllerin açtýðý gündü.

Bir ahu gözlünün yüzünden,
Efkârlý baþýmýn döndüðü gündü.
Yürürken eski âþýklarýn izinden,
Kalbimin ateþlere yandýðý gündü.

Aç kalmýþ, can alýcý kuþlarýn,
Benim baþýmda döndüðü gündü.
Bir yanardað misali bakýþlarýn,
Kalbimin içinde söndüðü gündü.

Gençlik günlerinde esen yellerin,
Benim baþýmda da estiði gündü.
Acýmasýz, hoyrat, sivri dillerin,
Bir hançer gibi kestiði gündü.

Güç ve kuvvetim yerinde iken,
Ekmeðimi taþtan çýkardýðým gündü.
O yýllarda ilçem; Gürün’de iken,
Elmayý dalýndan kopardýðým gündü.

Acý, tatlý geçen uzun yýllarýn,
Ýçimdeki azmi öldürdüðü gündü.
Yokuþtan aþaðý giden yollarýn,
Benim baþýmý döndürdüðü gündü.

Yýllar geçip, fýrtýnalar dinince,
Ýnsanýn gönlündeki ateþ sönünce,
Kara topraða doðru yol görününce,
Diyeceksin, benim öldüðüm gündü.

Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın: