Uzak Kentin İnsanı
Eðer senden çekip gidersem yenilirim.
Baþýmý eðdiðim, toprak haykýrýr yüzüme
Acýlarýmý da almaz koynuna.
Aklýmda tuttuðum seni, bir çýbanbaþý gibi
Deþsem de kurtulsam.
Tuz bassam,
Yüreðimde dikenli teller gibi sarmalayan yaralarýma.
Mecburiyetimden di, sevgime kat be kat bedel ödemek
Sürgün edildiðim kentlerde rüyalarla yetinmek.
Ýçimde aðlýyor uzak kentin insaný,
Kaybetti güleç yüzlü çocukluðunu.
Oysaki
Oysaki;
Yaþamak adýna saklamýþtý dil altýnda çocukluðunu.
Koþmuyor artýk dörtnala giden atlarýn peþinden.
Tuzaklar kurmuyordu güvercinlere,
Yýkmýyor kuþlarýn yuvalarýný,
Devirmiyor serçelerin su içtiði sebilleri,
Düþündükçe memleketini, mahir yaný düþüyor
Omuzlarýna..
Dalýndan vakitsiz düþen bir yaprak gibi
Sürüklendi Eylül sokaklarýnda
Gençliðini asýyor yiðit, civan yüreklere.
Gözlerini dikiyor ömründeki bað bozumu
Yýkýmýna,
Gün uzar gider anýlarý da yok eder,
Elde kalan yalnýzlýðýn derin izleri.
Ortalýkta Ölüm sessizliði, ortalýk darmadaðýn,
Ah! bu mahþer yerinde bulsam seni.
Bulsamda, yeniden yüreðime koysam
Söyleme hiç kimselere ömrümü yedirdiðim sevgini
Sana benzemez gidiþlerim, tufandýr bana.
Ýçimde aðýtlar yakýyor uzak kentin insaný,
Ne garip hala kendi gönlümün hýrsýzýdýr,
Hala kendini yatýrýr müebbetler’de.
Küçücük penceresinden,
Gözleri kýsýk, kýsýk uzanýr uzak kentin gecelerine.
Özgürlüðünü sunuyor, doyumsuz memleketine.
MANÝSA
Özlem ÇETÝN
16.02.2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.