ilk ölü

Ölünce anlaþýlýrmýþ sevgi
Taþýyanlar,aðlayanlar,yýkayanlar...
Siyah gözlükleriyle bakanlar deðil
Siyah giyinenler hiç deðil
Ölmeden önce öldürünlendedir sevgi

Ölünce dökülmeyen göz yaþýndan korkma
Balýklar ölürken gözyaþý döker mi
Suyu olmayan bir akvaryumdu hayat
Kendi gözyaþlarýmýz dolduruyor içini
Birileri öldükçe yaþýyor birileri...

Son parlayan yýldýza sordum beni
Git dedi,göm gereksiz kalbini
Belki toprak aðlar, belki bulutlar
Her ikisinde de çürür umutlar

Son uçan kuþ, son kalkan gemi
Son sallanan el,son çalýnan ýslýk
Son gören göz,son duyan kulak
Son atan kalp,son alýnan nefes
Son ...
Ýlk ölünün hayatý bu kadar sadeydi.

Sözler bitince kuruyan gözlerde
Gece konuþur ölüyle, rüzgarý fýsýldayarak
Örten toprak konuþur,kurtlarý oynatarak
Akan kan konuþur.
Ama ölen ölmüþtür...
Hepsi boþ konuþur.

Yalýn ayak girdim bende içeri
Sordum yaþamak mý? ölmek mi?
Güldü cansýz beden.
Ölmediysen ne geldin?
Öldüysen sormana gerek neden?

Gökhan KEVEN
Sosyal Medyada Paylaşın: