O/lur, olmaz þeylerle, nefsine etme ezâ K/ul kendine veriyor, her günahla bir cezâ U/zaklýk varsýn olsun, zaman, mekân ha kezâ L/âkin çok özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
U/lu bir çýnar gibi, O kaplamýþ her yaný U/huvvet timsali O, gel sende O’nu taný F/erâsetli tavrýný, o mûcizil beyâný U/fkunu özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
K/ýyamet kopsa bile, hiç bitmez senin þanýn P/ervane oldu ashap, korudu senin canýn E/ntârinle birilikte, o misk kokan hýrkanýn Y/enini özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
G/addar gaddarlýk etti, mâsum oldu ezilen A/llah için sen oldun, her canlýya üzülen M/ersiyeni, nât’ýný, metih için yazýlan B/ürde’ni özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
Z/âtýný çok severiz, temiz özlü Ahmed’in R/avza’sý hayallerde, doðru sözlü Ahmed’in E/sanstan nefis kokan, o gül yüzlü Ahmed’in T/erini özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
Ý/yi olmak istersen, günahlardan sen arýn M/üjdelenen gün yakýn, ya bu gün ya da yarýn U/lu bir çýnar gibi, sarsýlmayan o tavrýn H/uyunu özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
D/uâsý odur onun, ümmet çekmesin eza M/illet-i merhûmeye, Rabbim vermesin ceza U/ykuda ayrý güzel, uyanýkken ha keza S/îretin özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
T/evhidi esas alýr, bir dâvâ ki güttüðün A/klýmdan hiç çýkar mý, gül dalýnda öttüðün? F/ikrini anlatýrken, o iþaret ettiðin Â/sâný özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
S/akýn kendin aldatma, zevke, sefaya dalýp A/llah’ýn emirleri, herkes için tek kalýp L/af anlamaz kiþiye, bazen gazâba gelip L/â lâ‘ni özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
A/llah’ýn o habîbi, onu her an övmeli L/â diyorsa bir kiþi, o dizini dövmeli L/afla olmuyor iþler, seven gerçek sevmeli A/þkýný özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
H/ayattayken bir görsem, Ravza’ný, ocaðýný Ý/nþallah nasip eder, bana da kucaðýný A/llah adýn yücelten, o yeþil sancaðýný L/ivâ’ný özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
E/zel, ebet O varken, gayrýna etme meyil Y/aratan’a boyun eð, eðil kör nefsim eðil H/ayatýn bize örnek, ayrýlýk kolay deðil Ý/nan çok özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
V/e de olamaz mýyýz, Hakk’ý dost doðru bilen? E/ylesin Rabbim bizi, her hâlükârda gülen S/eher vakti öyle ki, ayý ikiye bölen E/lini özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
L/âtifesi ne tatlý, onu benzetme ele L/afazanlýk yakýþmaz, dileðin varsa dile E/zelden tahsis olan, makâm-ý Mahmut ile M/ührünü özlemiþim, gül kokulu Muhammed… *** Kimsenin þüphesi yok, tüm cihan seni bilir SEN; NÜBÜVVET MÜHRÜNÜN, SON ALTIN HALKASISIN…
12/02/’12 Hanifi KARA
Not: GÜL KOKULU UFUK PEYGAMBER HAZRETÝ MUHAMMED MUSTAFA SALLALAHÝ ALEYHÝ VESELLEM þeklinde yazýlýdýr...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.