zaman tünelini seyrederken mehtabýn kýyýsýnda belki de; bu defa baþka diyerek; ibadet ederken aþk’a alnýma çizilen çentikleri siliyordum. tertemiz an’larý yedekliyordu us’umun kývrýmý yorgun düþ/tü ayaklarým yine geç kaldým.
saçlarýna hüzün takmamýþtým çocukluðumun kum taneleri doldurduðum delikli iskarpinlerim yol alýrdý gün/eþin batan kýzýllýðýnda ezan çiçekleri okunurken ömrümün
sevgi ekerdim gözbebeklerimin her katresine aldýrmadan uçurumun yarým kafiyeli iþvesine imbat güvercinleri salardým mavi iklimlere bilmeden fýrtýnanýn ters yüzünü zemheri ayazý törpülerken yüreðimi ýrak diyarlara savruldum.
canhýraþ koþuyordum yine geç kalmýþlýk yaþarken aþk’a nikotin artýðý bir gün de açtým gözlerimi uykumun en asude sýcaklýðýnda korkaklýðýn mercan adasýnda demirlerken geceyi yarým kalmýþ bir düþ artýðý geçmiþim
tutunmak isterken gecenin sýr perdesine tam da sökmek üzereyken týrnaklarýný eprimiþ o eski þarkýlarýn uyandým galiba yine çok geç kaldým.
hayallerimin artýk kýrýntýlarýný saklayýp, zulasýna saklandýðým heybemin ar damarý çatlamakta kendine göç diyarýn tanrýlarý suretiyle kozasý çatlamýþ nazlý kelebek misali od düþürüp þiirlerin ortay yerine çýrpýndýkça bataklýk kuþlarý gülüyor halime yoruldum ben hala k o þ u y o r u m.
ÜMMÜ AÞCI (üma)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ümmü AŞCI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.