Uzlet Köşesi

Yýllar birikir ardýmýzda, yürek,
Yýpranýr ve soluk daralýr
Güneþli geniþ bulvarlardan,
Isýtan dost tebessümlerden
Uzlet köþemize ne kalýr?
Hele elden gidince teselliler
Teslim oluruz teessüflere...
Mazinin seyrüsefer memurlarý,
Sühulet gösterirdi seyyahlara
Keder ki bir siyâhi seyyahtý, onu sen,
Onu sen hoþ tutmadýn ey yüreðim!

Güller dökülür bülbül ölür, sevgi gider
Çimen çocuklarý yeþerir sonra,
Onlar da çekilir birer birer,
Neydi ey yürek ne sandýn ki?
Hüzün kalýr mýydý girmiþken sevgi.

Bir gün “Devletle efendim” diyerek,
Hüznü ve Sevgi’yi uðurlayan kimdi?
Ey yüreðim ne kadar da deðiþtin,
Seni tanýyamýyorum inan ki...
Dört yönden uðultusu olaylarýn,
Yine düðümlendi dün ve yarýn;

Taþ döþeli bahçede aðaçlarýn,
Altýnda kýzýl ve sarý yýðýn,
Belirdi, demek ki sonbahardýr...
Gün ardý karanlýk güz ardý kardýr
Hele elden gidince teselliler,
Yalnýzlýk köþemize ne kalýr?
Teslim oluruz teessüflere.
Neydi ey yürek sen ne beklerdin ki?
Hüzün kalýr mýydý gitmiþken Sevgi...


Sosyal Medyada Paylaşın: