Ağustos Melâli

I.
Cesâret kalbim, cesâret!
Sustun bütün kýþ, ürktün kýrýlmaktan;
Çok gerilerde kaldý derken kar,
Sonra bahar
Ve Temmuz geçti.
Yasýmýz duruldu, coþkumuz geçti...
Ne ümit var artýk ne korku;
Aðustos gecesinde aðulu
Sesleri yalnýz böceklerin...
Cisim sarayý yýkýlmadan,
Yeni bir sevinçle yýka haydi
Geçmiþ günlerin kýþtan kalan,
Balçýðýný sanmam ki arýnsýn.
Bir devletin inkýrazý sanýrsýn,
Aðustos güze terk eder mülkünü
Ve Zaman’ýn Mehter Bölüðü,
Ýcra-yý âhenk edip sürekli,
Örtüyor gidenlerin çýðlýðýný...
Cesâret ey kalbim, cesâret!

II.
Seni eleme emanet etmeliyim
Çünkü elem,
Sevinçten çok saðlam
Ve kalýcý.
Çocuk! Bu acýmasýz,
Bu can alýcý
Zaman, üstün gelir hepimize...
Ben seni elemin ellerine,
Emanet edip gidiyorum.
Kýyýlar, daðlar
Ve ormanlar,
Senin de ardýnda kalýr Çocuk!
Gün gelir, fakat onlar da
Zaman’a yenilip giderler...
Sonunda yenilenmez yenilgiler;
Zaman, bir baþina kalir...
Ve bizim çoktan geçtigimiz,
Öte âleme geçince Zaman,
Orada hepimiz istisnâsiz,
O’ndan daha kýdemli oluruz...
Hiç üzülme seni elemin,
Emin ellerine terk ederek,
Gidiyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın: