gidemem...
gidemem...
yüreðime korkunç pençelerini geçirirken zaman..
büyük harflerle süslediðim kara sevdamý,
yarým býrakýp intihar eðilimlerimi
gidemem...
yok denilecek kadar azken
beyaz kaðýtlara tutunuþum,
farkedilmeyen gölgeler düþerken gözlerimden gecenin karanlýðýna,
mevsimlerin sevdama yansýyan yakýcý tadýna doyamadan
gidemem...
gidemem...
bir varmýþ bir yokmuþ masallarýnda duymaya alýþtýðým
en mutlu tebessümken gözlerin,
ellerini umarsýzca uzatýrken ruhuma,
suretin musallat olmuþken bütün varlýðýma,
gidemem bir adým öteye...
ötesi ölüm,
ötesi kördüðüm,
ölümüne bir ikilemin ortasýnda gördüðüm,
aðlamanýn da sýnýrý yok gülmenin olduðu kadar!
incitemezdi hiç birþey yüreðimi
bende oluþun,sende olmadýðým kadar...
gidemem...
yorgunluðumdan istifade edip
sensizliði omzuma yükler bütün kelebekler...
suretini taþýr odama hüzne bulanmýþ melekler...
defalarca da bozulmuþken gitmek üzere yeminler
gidemem...
beni terk edemem...
bir bilinmezlikte ayrýlýrken yollarýmýz
açmadan solan son gülün kokusu bu boðazýmý yakan
kaldýrýp atamam seni..
sindiremem bir içim su hayalini...
gidemem kabuk baðlamayan yaralarýmý okþarcasýna...
bendeki seni terkedemem...
ýsýtmadan içimi gözlerinin ýþýðý,
gidemem,
henüz bitmedi,
tükenmedi sensizlikten üþümem...
imkan/sýzým
elif t./16.01.2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.