2-3 aydýr uykusuz geçiriyorum neredeyse tüm saatleri. Sabaha kadar uyumuyorum çoðunlukla.
Þimdi…
Çoðunluk uykuda, rüyada.
Görebildiðim tüm evlerin ýþýklarý sönük mahallede. Ýstanbul’da da öyle midir acaba? Yanýyordur karanlýk evlerin ýþýklarý Ýstanbul’da, bilirim. Uykusuzdur odalar. Kimileri duada. Kimileri hala gözyaþýnda
Yarýn, saatler, dakikalar, saniyeler belli deðil! Her þey bir an da olup bitebilir. 42 yýlý aþkýn süreli hayatýmda neler olup bitmedi ki. Hiçbir þey 42 saniyede olanlar kadar acý vermedi bana.
Þimdi… Yine ayný…
2-3 dakika var 10 yýl önceki vakte. Deðil 10 -göremem ya- 20, 30, 40… yýllar geçse de; gün, o günkü gündür. 10 yýldýr hep ayný gün, ayný vakit de…
Þimdi… Yine ayný… Uyumuyorum.
17 Aðustos 2009 / ÝZMÝR, 03:03
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şeref İzgü Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.