BİLİNMEZ DUYULMAZ

Caným alýp baþýný gitmek istiyor buralardan

bilinmez, duyulmaz yerlere ama

içimdeki çocuk “dur” der gibi oluyor, korkuyor gözlerini açmaya

gelecekten, umuttan, sevgiden, aþktan

gözlerini kýpýrdatýr gibi oluyor

karnýmda aðrýlar,

acýlar sessizliðim oluyor göz bebeklerime

bir damla yaþ düþsün diye dua ediyorum

haykýrýþlarým içimde düðümleniyor, boðumlanýyor sözlerim

boðazýmda milyar yýldýr asýlý duran dar aðacýmýn halatý

çektikçe çekiliyorum, caným bedenimden çýkýyor

ses oluyorum çýðlýklar ürperiyor

kaným damarlarýmý çatlatacak gibi oluyor

özlüyor da özlüyorum

bilinmez, duyulmaz yerlerin sevgisini

ne bilen var ne de duyan

Ýçimdeki çocuðun sessizliðini . . .



ÞEREF ÝZGÜ



26 Aralýk 2005 - Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın: