KAN DAVASI

Babasý vurmuþ
Delihasanlar’dan Hüseyin’i
Yirmi dört yýl içerde yatmýþ,
Dile kolay yirmi dört yýl...
Çýkýnca vurmuþlar onu da,
Bir gece kahve çýkýþý.
Þimdi sýra Ömer’de
Ömer baðdaþ kurmuþ,
Düþüncelerin ortasýna,
Ömer duvara bakar,
Duvar ömer’e...


Çocuklarýný düþünür
Ayþe’yi, Can’ý Bekir’i.
Belinde tabancasý,
Bir sigara sarar,
Derinden bir öf çeker Ömer.
Vurmak neye yarar?
Ya töre,elini kelepçeleyen töre...
Töre insanmýþ gibi
Kýzar ona Ömer,
Konuþur duvar,
Susar Ömer...

Vakit bir hayli geçmiþ,
Karýsý bir çay yapar.
Ömer, üstü açýlan
Bekir’in üstünü örter.
Bir kýþ günü doðmuþtu Bekir
Ýþte bir kýþ günü yine.
Çocuklar uyumuþ,
Ama duvar uyumaz,
Ömer hiç uyumaz,
Ya düþman...

Babasýz yirmi dört yýl saymýþtý Ömer,
Bir tesbih tanesi gibi...
Ne uzundu o yýllar...
Ya kendisi.. Ya üç çocuðu...
Ya karýsý nasýl sayacaktý?
Nasýl sayacaklardý tekrar?
Duvar saymaz ,duvar cansýz.
Ömer sayar Ömer insan...


Elinde iki bavulla,
Bindi trene Ömer.
Bindi trene Ayþe ,Can, Bekir,
Ve çileli karýsý bindi...
Vermiþti Ömer karar,
Umutlarýný yükleyip bir vagona,
Terketti bu þehri.
Duvar sustu,duvar uzakta kaldý,
Ömer konuþtu,
Ömer umut dolu...

Sosyal Medyada Paylaşın: