Lütfen bundan sonra görüþmeyelim. Telefonlarýmýz yüzümüze kapanmasýn. Cevapsýz çaðrýlar baþýboþ telefon ekranýnda gezmesin. Kýzlar erkek adýyla yazýlmasýn. Zorla birimiz diðerimizin elini tutmasýn. Ýlla ki bana seven gözlerle bakmak zorunda olmadýðýný bil. Üzmemek için sende acý çekmek zorunda deðilsin. Yormayalým bence artýk birbirimizi. Ben bittim, artýk kalmadým. Bana yakýnlaþmaya çalýþtýkça uzaklaþtýðýnýn farkýna var artýk. Lütfen. Saygýmýzý yitirmeden, Sevgimiz daha fazla tükenmeden, Arkadaþça demeyeceðim. Ýki yabancý gibi ayrýlalým. Arkamýzý döndüðümüzde unutalým. Bizi, fotoðraflarý, konuþmalarý... Unutalým n’olursun. Artýk unutalým. Birazcýk zaman. Geçecek. Kimi geceler uykusuz geçecek ama... Geçecek.
Veda zamaný artýk. Veda etmek zorundayým. Çünkü; seni gerçekten seviyorum. Çünkü; sevmediðin birisinin yanýnda acý çekmesin diye durarak hayatýna eziyet ettiðini biliyorum. Veda etmek zorundayým. Çünkü; buna mecburum.
HOÞÇAKAL.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hypochondriac Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.