Şehrin Ölümü

Giriþ:
Duvarlar çýkýyor önüme
Þehrin mahpus yüklü duvarlarý
Hiçbir sýr kalmamýþ ardýnda hiçbir duvarýn
Nereye gitti diyorum benim elbisem nerede
Þehir soyunmuþ diyor biri
Þehrin elbisesini çalmýþlar
Bütün þehir çöküyor yüzünde bir insanýn
Þehir boðuluyor içinde insanlarýn kan gibi bir sesle
Mor bir kabus çöküyor üstümüze
Parkta son aðaç da ölüyor intiharý hatýrlatan bir ölümle
Veda çizgisi
Kalabalýk toplanýyor büyük meydanlara
------------------------ Aþka veda
Ýnsanlar geçiyor yollardan
------------------------ Ýnanca veda
Þehir kapanýyor içine
------------------------ Topraða veda
Dolaþýyor bir heykelin taþtan eli üstlerinde insanlarýn
Kuþlar göç ediyorlar bulutlar göç ediyorlar
Yüzünde son gülümseme kaybolurken çocuklarýn
------------------------ Ýnsana veda
Bir gezgin adam
Bir adam belki de en çok bir rüzgardýr þimdi
Sisli yabancý gölge gibi gezgin bir rüzgar
Þehri bir yabancý gibi dolaþýyor
Þehrin mabetleri bir bir tükeniyor
Baþlýyor içinde sonsuz susuzluk
Avuçlarýn içi terliyor.
Kaos
Kirli yollar kapansýn sular akmasýn deniz
sýðmasýn kabýna
Gün batmasýn aydýnlatsýn yüzlerde
umutsuz mahkumluðu
Makineler çalýþsýn taþlar yarýlsýn ortalarýndan
Anneler aðlamasýn çocuklar gülmesin
Gök çöksün toprak baþkaldýrsýn su sussun
Aðaçlar durmasýn bütün saatler dursun
Durmasýn ulu rüzgar þehri göklere savursun.
Durum
Makinalar bir elin baþ parmaðýný çarmýha geriyorlar
Akýl bir akreptir intihara hazýr.
Aný
Bizim ellerimiz vardý þimdi onlar nerede
Kadife gibi okþardýk çocuk yüzlerini þimdi onlar nerede
Þehirde evler olurdu sýcak odalarý olurdu evlerin
Sýðýnacak yataklarý olurdu bu bizim yataðýmýz derdik
Bayram günleri donanýrdýk su gibi yumuþardý
yüreklerimiz
Camilere dolardýk tüm olmaya ererdik
Biz vardýk þimdi o biz nerede.
Bitiþ
O en öksüz köþesine sýðýndýðýmýz yalnýzlýðýn
Yalnýzlýðýn teselli çiçekleri üstümüze
Göçen son kuþlarýn sedef gagalarýndan dökülür
Þehir bir mahþer gibi içimizde ölür.

Ýstanbul - 1968
Sosyal Medyada Paylaşın: