Bu yaban dünyada bir köþe vardý. Gençliðimizin baharýnda gittiðim, Kara kayalarla sarýlmýþ ve Yüksek çamlarýn kuleleriyle çevrilmiþ- Öylesine güzeldi ki yalnýzlýðý Vahþi bir gölün, onu daha az sevemzdim.
Ama kara kefenini serdiðin gece üzerine Herþeye serdiðin gibi, Ve gizemli rüzgar Ahenkle mýrýldanarak gittiðinde, O zaman- aho zaman- uyanýrdým. Issýz göl dehþetine.
Ama korku deðildi Ýnsaný titreten bir zevkti bu dehþet- Öyle bir duygu ki ne madenler, mücevherler Ne de- hatta senin aþkýn Kandýrabilirdi anlatmaya beni O zehirli dalgadaydý ölüm Bir mezarlýk çukurumda- Yalnýz i mgelemi böyle teselli bulan, Kimsesiz ruhu bu karanlýk gölden Bir Adeb yaratan, O’nun için.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Edgar Allan Poe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.