Sen beni, mazlum kanýna susamýþ, Nemrut pusularda yatan, vatansýz eþkýya mý sandýn? Düþünmedin, Düþünemedin gel gör ki, tenimde týfýldý yüreðim kadar, Ondandýr hâlâ zihnimde mýh gibi çakýlý sözlerin... Sen bana ne de güzel, “meleðim” derdin, Baðýþla beni Anne… Ben anlayamadým hadi sen söyle, Söylesene, meleklerin düþmaný olur mu? Olurmu hiç Anne... ?
Þimdi, al yanaðýndan kýzýlýrmak gibi süzülen nedir? Sahi sen kime aðlýyorsun anne? Yalnýzlýðýna mý? Yoksa... Yoksa delâletinden mi utanýyorsun? Ondanmý böyle aðlýyorsun Anne...?
Gözlerimden kýpkýzýl bir kan sýzýyor ölü düþlerimin üzerine,
Umut diyorum Anne umut. Umutlarým sahipsiz bir mezarda yatýyor.
Ýçim dýþým gece, gecenin rengi intizar… Sen evsediðim sýcaklýðýný, Derunî bir karanlýða saklarken, Beni yargýsýz, beni insafsýz, Beni el’den evvel, sen vurdun Anne…
II Bir de beni sen, sen vurdun ey yar!...
Senki... Ölümün kýyýsýndaki cýlýz umudum, Can havliyle tutunduðum, Baþýmý dik tutan gururum, Þerefim, namusum, inancým, Sevdiðim, sevdalým… Ömür kaç günlük? “Hayat, senin ederin kaç kuruþ?” diyemedin, Saçýnýn telindeki o haylaz çocuk, Avuçlarýnda dirilen yitik sevinç, O, benim iþte! Benim. Ardýn sýra gelen sessizlik…
Þimdi, sim-siyah bir sessizlikten ibaret, öfkeye siperken hatýralar, Vakit, yapay çiçek zamaný be hey yar...! Anlamaz bizi, Anlamaz ardýna saklandýðýmýz homojen mutluluklar. Velhasýl bütün gözyaþlarýmýn. Çektiðimiz acýlarýn, Olmaz mý sebebi bu baki sancýlarýn? Neyleyim ey yar..! Ýçim dýþým isyan, Dilim lal ruhum feryat figan... Sana diyorum sana...
Eriþmiyor sana bu yakarýþlar, Bana da yakýþmýyor alnýma sýkmalar...
Celal þahbaz_________yorgunkalem...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yorgun-kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.