Yazamamak...

Yazamadýðýmý düþünüyorum da
korkumdan
paket paket kalem , yüzlerce sararmýþ kaðýt parçacýklarý
aldým..
Sakladým bodrum’uma.
Kalbim nasýl attý bir bilsen ?
Sanki aç kalmýþ gibi’ydim..
Kendimi saðlama almak istedim
bir an..
Ya duygularým gün yüzü göremezse
konuþamaz , rahat edemez , yaþanamazlarsa ?
Kendimi affetmem asla !
Günlük uyandýrýyorum onlarý
sessizce..
Saatlerce konuþup , oynuyorlar
gönül bahçem de..
Mutlu oluyorum onlarý o halde görünce.
Akþam saati gelince de topluyorum tek tek
seviyorum incitmesizce...
Hal hatýr sorup
yerleþtiriyorum satýrlara
hiç zorlanmaz , akýllýdýrlar..
Ya bunlarý yapamazsam
gerçekten kendime kýzarým
Hiç bir zaman terk etmediler çünkü..
Ya yalnýzlýgýma ne demeli ?
o kadar çok sahipleniyor ki beni
Kimseyle yaþamamý istemiyor
kýskanç da
"Tek ben olurum hayatýnda.."diyor.
tebessümlerimden anlýyor kýramayacaðýmý ,
kovamayacaðýmý evindem..
Ama gerçekten yazamamak çok kötü
damlamýyorsa yürekten acýlar
kendini belli etmiyor
-ben de burdayým.. diyemiyorsa
duygularým
Beni kalemimle vurun , kefen yerine þiir’lerime büründürün
yazamadýklarýmla yýkayýn beni
Yaþayamadðým en güzel Aþk ülkesine gömün..
Olsun..
Belki öbür tarafta yine yazarým
Yaradan’ýn Aþkýyla..

Tarýk Nohut
Sosyal Medyada Paylaşın: