Bu Son Yazışım...

Ýlk defa bugün bir farklý duygular içerisinde
yazýyorum;
Belki de son cümle dizelerimi..
Yazmayý býrakýcaðým artýk , ne yazsam dönüp dolaþýp
bana dönüyorlar bozulmuþ eþya gibi..
Kelimelerim kalemimi kýrýyor artýk
istemiyorlar satýrlarý..
Maaþý geçikmiþ iþçiler gibi ;
sabýrsýz , sinirli , iþ yapamaz halde..
Bir faydasý da olmuyor yazdýklarýmýn
ne üstüne alýnan var , ne kime yazýldýðýný bilen.
Sýrf yazýlmýþ diye okuyanlar var ;
okumadan güzel olmuþ diyenlerde
Biliyorum
Olsun saðolsunlar yine de biþi demediðim halde
sorumlu tutulmuþ gibi okuyorlar yada gibi yapýyorlar
mutlu ediyor aslýnda
yazdýklarým deðil , okumalarý mutlu ediyor..
Bu son yazýþým ;
Terk edilen bir insan ne yapýyorsa
bende ilk defa onlar gibi yapacaðým..
Arabesk þarkýlar dinleyip , küfredeceðim her þeye ;
kadere
hayata
sitem edeceðim bugün
onlar gibi yapmadýk da noldu ?
Onlara ne yapýldýysa aynýsý da bana yapýldý.
Ne anladýk ?
Farklý olmasý gerekirken týpkýsý oldu..
Gülüyorum þimdi halime
gerçekten
Komik bir kiþiliðim vardýr;
Herkes aðlar ,bense gülerim
Ne zaman böyle oldum onu da bilmiyorum.
Doðarken ölenler vardýr ya;
Giderler öbür tarafa , geri gelirler
bende öyleyim;
"Ölü doðupta annemi yalnýz býrakmamak için yaþayanlardan.."
Beni tek annem anlardý zaten.
Ayný Burçtuk..
Annemin küçük kuzu’suyken ;
Þimdi o’nun köle’si olmak koyuyor insana.
Kendimi hep anneme borçlu hissediyorum bu yüzden..
-Anne diyorum beni ayaklarýnda öldür , birazcýk cennet koksun üstüm diyorum.
-kýyamam oðlum. diyor.
Baþkasýndan da Annemin yaptýklarýný beklemek , aptalca gelmeye baþladý bunlarý yaþayýnca.
Anneme olan aþkým gibi;
Aþýk olmuþtum baþka bir Annenin kýzýna , ne de olsa bir gün oda anne olacak anlar dedim..
Beni yerden yere vurdu yaptýklarýyla;
Yazdým
anlatmak istedim beni
dinlemiyor
bari öðrensin dedim
yazdým.
O da faydasýzmýþ..
-Hani bir çocuga birine bir þey vermesini istersiniz ya
-Tam der , alýr gider.
Sonra geri döner , þaþkýn þaþkýn
-"Kime verecektim ben" ? der.
Gülersin..
Sende bunun gibiydin iþte..
Zorla sevmiþ bir havan vardý
Para vererek iþ yaptýrdýðýn çocuklar gibi..
Beni sevdiðini söylerdin
Ama anlardým yalan olduðunu,
yalan söylemeyi beceremezdin çünkü ya da ben anlardým ;
tutulurdu dilin , bir söylediðin diðerini kabul etmezdi..
Bende kafa sallardým ya
-tamam tamam.
derdim..
Ýþte belki yalan söylemeyi býrakýrsýn bir gün diye.
Ama öðretemedim gitti..
Ne yapalým ?
Yazdýklarýmýn hiç bir anlamý olmadýðýný ,
beni sevdiðini söylerken , baþkalarýyla fingirdeþmelerinden anladým.
Bardaðý taþýran son damlaydý gidiþin..
Artýk bir baþkasýný sevemeyeceðimi ;
bu gece anladým..
Ýþte son yazýþým , son kalem tutuþum hayallere..
Son düþünmem seni ve son rüyamda görmem..
iþte belki bu yazýyý alýnýrsýn üstüne , alýnmalýsýn da..
Benden bu kadar artýk sevgilim..
Kalemlerimi gömdüm kalbime , kaðýtlarý sobaya týktým..
Nedense daha fazla yazasým yok.
-Þey..
-Bir þey soracaðým ?
-köþede bir meyhaneci vardý ,
-Uzun zaman oldu gitmeyeli de..
-Bildiðin var mý baþka ?
-Ýçmem gerekte bugün..

Tarýk Nohut
Sosyal Medyada Paylaşın: