Kara bir tren çýðlýðýydý gece. Dökülüyordu yýldýzlar, soyunup siyah örtüsünden, yeryüzüne. Gökyüzü aðlýyordu ve senin sesinde son buluyordu çýðlýk...
Saðýrdý kulaklarým gözlerim baðlý yaþama dair ne varsa almýyordu aklým, bu kadar yakýnken sen ölüme...
Gece sabaha býrakýyordu kendini artýk...
Kara bir tren çýðlýðýydý gece. Gün aðardýðýnda, çekip gitmiþti çoktan.. Ben aðlamaktan kördüm saðýrdým hala, sessiz çýðlýklarýndan...
Güneþi yakalýyordu þimdi mavi. Sýcaðýný yüzüne sürmek istedim, soðuðunu alýr diye belki. Yandý ellerim... Bir sen yanmadýn, öyle solgun öyle beyazdýn...
Direndim, seslendim, yüzümü yüzüne kattým, canýmý canýna... Çarpmadý yine de yüreðin...
Býrakmadým seni hayattan... Erkendi... Yüzüne vurdum saçlarýný, aralandý dudaklarýn. Ses vermedi nefesin, Tükendin... Tükendim...
Kara bir tren çýðlýðýydý gece kendi gitti sesi kaldý...
2010 Mart Sosyal Medyada Paylaşın:
Pınar Salman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.