kaç hoþ kalýþ sakladýn yarýsý ölüm yarýsý gülüm yüzüne ? siyah bir söz düþtü önce diline sonra birkaç damla kanayan yaþ ellerini hiç böyle görmemiþtim ne vakit tutsam buz gibi olurdu kalbi üþüyen gülkýz’ýn elleri kuru. þimdi kime adýný versem aðlýyorlar böyle gitmezdi o diyorlar susup ölüyorum sen kadar susmak ne adi hâl bilsen.
bir bilebilsen an yaþamak deðildir sözleri kefen yapan eceldir
gece oldu mu o ülkede? yaðmur soluklu dediðin þehirde hep aðlayan kaldýrýmlarýn gri binalarýn eþiðinde bekleme içeri gir artýk bir de böyle dene ölmeyi yüreðin kaç kurþun yediyse annenden bir kurþun da sen sýk çekinmeden seni kimseler bilmez a gülüm al bahçeler gibi geçer gider ömrün hep bir hasretlik hep bir sancý baban olsaydý yýrtar atardý acýlarý
sabah toprak kurudu buralarda bahar selamladý sensiz þehri bir uçak havalandý sonra seni götürdüðü gibi uzaklara bu da götürüyor birilerini umarsýzca bir þiir kaldý senden bana hatýrla denizin kýzý boynunda kolyesi acýlarla adýmlýyor hayatýn vah’larýný ki bu son sözüm olsun sana
sen ölmeye gittin ama ben kaldým ardýnda susuzca...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muse Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.