o kahve rengi gözlerin söneli bedenin çansýz topraða düþeli esiyor yine rüzgar kuzeyden sert, deniz çoþmuþ týpký ruhum gibi, bedenim kumu kazýyor týrnaklarým çamur, kan aðlýyor gözlerim her gün damlalar ateþ tenim çehenemi yaþýyor ölmeden sensiz,
sustun ya sessizce gittin ya avuçlarýmdan uçtun ya güvercin gibi kýrýldý kolum kanadým yavrum, ah caným görpe kuzum doyamadým ya sana kýydý kader yine bana damarlarýmda bomba patlýyor, boðuluyorum takýrtý var içimdeki yapraklarda uyuz olmuþ ruhum unutmuþ þýkýrtýyý kadere kýzýyor amma boynu bükük vucudun þöyle yaslanýp duvara derin siðara içmek of öfkarým var sensizliðe
parmak uçlarýný öpsem saçýný okþasam yine yine sarýlsam öyle özledimki seni ah hasretim ölmeye
irfan KÖKTEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
GÖKKUŞAĞI55 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.