dudaklarým la taþýdýðým tat sensin
bir ifrit dokundu sabah süzgünlüðünde
uyanýþým, çýlgýnlýðým, öpüþüm
alev menzillerinden geldi
sesin sunuluyor geceyi bölen
gözlerime ölüm, gövdeme can yürüyor
savmaya çalýþýyorum umudu; terliyorum
aðlamýyorum; þafak otlarý terimi siliyor
sana ayarlý bütün saatler
karanlýklara gebe Ýstanbul sokaklarýnda
sarhoþ gölgemi dövüyorum
ne yapsam yarým
ne yapsam geçitleri görüyorum
savunmamý býraktýðým eþsiz nurun
sur sesine taþýnýyor
parçalanýyor seher
zapt edilmez yaþam
ölüm yüzyýllýk dehþet
-þimdi! kuþkuyla dökülmek dilinden-
-þimdi! dünyaya sokulmak gözlerinden-
bir günün ýþýðýnda derinden derine
Ýstanbul ýstýrabýma kar düþürdü
dolunay gibi týlsýmlý bakýþlarýn
merhamet eridi âh duyuldu ikindi vakti
bir akþam vakti benliðimi aldý
uçtu turnalar bir aþka
içten içe yandým bir ateþin narýnda
uzattým elimi bir ak ölüme
kalp atýþlarýmda anaforlar
sakallarým uzamýþ
özlüyorum yarýnlarýmý
sevgili; bunaltýnýn ýþýltýlý sularýna bakarak
kirpiðimden kayýp gidiyor ay ýþýðýnda
fýrtýna kýlcal damarlarýma basýnç veriyor
ölçümü yok biliyorum soðuyan bedenimin
-þimdi yürüyorum sadece sana yürüyorum-
titrek bir ocak ayýnda
kar yaðýyor kapatmýþ bütün yollarý
bin yol kavþaðýndayým Ýstanbulun
çöreklenmiþ köküme çýngýraklý ölüm
ne etsem kendini hatýrlatýyor
zamansýz fýrtýnaya kapýlýyor gönlüm
manolya kokusunu örtmüþ kar
istiklal caddesi ve arnavut kaldýrýmlarýnda
kol geziyor düþ kýrýðý
terk-i diyar etmem için
beni çaðýrýyor kýyýlar
buz tutmuþ kayalarýyla sarayburnu
bir ezgi eþliðinde Kýz kulesi
sevginin en kutsalýna çaðýrýyor
þimdi!
beni senden koparacak son hýz taþan trenler
mutlu yokluðuna kavuþturacak beni
hayatým külden ve aþktan yaratýlmýþ batýyor köpüklerinde
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.