bir göz odamýz
bir de ahþap sofamýz
kýl çuldan perdeyle ayrýlmýþ
arpa ambarýmýz,
acýsýný dýþýna sýzdýran
tulukta asýlý yaðýmýz
karanlýk odamýzý aydýnlatan
kulpu kýrýk kandilimiz
birde isli çaydanlýðýmýz vardý bizim.
isli çaydanlýk!
her sabah günün ilk ýþýklarýnda
alýn yazýsýna yakýlan ateþe
sürerdi gözlerini
içindeki gizemiyle kaynardý yüreði
çocuk nefesimle karýþtýrdýðým külleri
kaynar/ kaynar…
kimi zaman,
soðuk odamýzý ýsýtýr
kimi zaman tarhana çorbasýný ýslatýr
kimi zaman da;
katýk olurdu yoksul aþýmýza
sabah akþam yediðimiz
kahvaltý sofrasýna…
koyun- koyuna yatardýk
ana- baba kardeþler…
(babamýn munzur düþleri depreþirdi arada)
-dur bey çocuklar uyumadý sesleri gelirdi sessizce
içimizde derin sýzý depreþirken yoksulluða
geçerdi rüyalarýn tatlý meltemi çocuk bedenlere
ayaklarýmýz buz kesmiþ gibi soðuk
ocakta yanan meþeden kütük
ýsýtýrdý ancak kendini
ve
üstünde
çilesine kavrulan isli çaydanlýk
öyle ya!
jakuzi, saunamýz yoktu o zamanlar
toplanýrdý mahalleden kadýnlar
yükler kirlilerini katýr yüklüne
sýrtýna sardýðý yine isli bir kazan
dere kenarýna “yunmaya” giderlerdi
tokaçlarý ellerinde
azýklarý bellerinde
yýrtýk çarýklarýndan sýzan hayat
kil torbalarýndan süzülürdü
ak kirliðe mekân tutmuþ alýn teri
gök sabunla yýkanýrdý mis gibi narin teni
dökülen
belki yoksulluk
belki de emeðin
ödenmeyen diyeti
gün boyu çekilen acý dramýn
baþrolünde oynardý hep
bizim isli çaydanlýk
yüzüne sürülen karaya inat
hiç bitmez çilesi
kaynar da kaynar…
akþam kurulan dost sohbetlerinin
yüzünü güldüren
kestane/ mýsýr eþliðinde
dostluða
kardeþliðe
sevgiye
içilen
sýcacýk bir demli çay olur
yoksulluða inat
dýþýnda ki kirine aldýrmadan
tertemiz yüreðini ikram eder
her gün- her gece
kaynar….
kaynar!