Çileye metindi, mertlikte Ali,
Tok demiri kýna soktu da, gitti.
Kanadý yaralý serçe misali,
Gerili yaydaki oktu da, gitti.
Gün olup binince ecel atýna,
Kanmadý dünyanýn saltanatýna,
Bir yolunu bulup Rahman katýna,
Ýsa gibi göðe çýktý da, gitti.
Ýmkân aramayýp sefil gezenden,
Hele hak adýna halký ezenden,
Bu iðrenç dünyadan, kahpe düzenden,
Riyakâr yüzlerden býktý da, gitti.
Bundan geri ne söylesem nafile,
Hayata gülerdi aðlasa bile,
Bakmaya kýydýðý anasý ile
Engin’i enginde yaktý da, gitti.
Kendini aþmýþtý olgun ve selim,
“Hakký söylemezsem tutulsun dilim
Uzun bir yoldayým helalleþelim”
Diyerek elleri sýktý da, gitti.
Ne lüzumu var artýk neden, niçine,
Selam durun, geçen devin göçüne,
Yaðmurlara gebe bulut içine,
Bir yýldýz misali aktý da, gitti.
Gönül Mevla evi güzelce donat,
Meleklerle giden neylesin kanat,
Yaðmura nazire, buluta inat,
Þimþek edasýyla çaktý da, gitti.
Þafaklar can bulur aðarýnca tan,
Can gözde olunca kurtulur vatan,
Kaldýrdý baþýný þöyle tabuttan,
Gülümsedi son kez, baktý da, gitti.
Bir kabir dar gelir bu kutlu ere,
Mekâný gök olan sýðar mý yere,
Kutlu þehitlerin kavli üzere,
Güneþe bir çengel taktý da, gitti.
Baþý dumanlýdýr daðlar kar iken,
Hep fatiha biçer besmele eken,
Evet, tam gülmeye sýra gelmiþken,
Kaleliyi külli yaktý da, gitti.
Zülfikar Yapar Kaleli