gidenlerin ardından

Bir göze deðmekle baþlar hep hikayeler ,
ardýndan gelen küçük ama bir o kadar devasa görünen kalp atýþlarý ,
körsündür hayata ve gerçeklere .
bir fýrtýna bulutunun saçaklarýna takýlýr ve uçarsýn…
hep sislidir etrafýn ,
açýk griyi pembe zannedersin aþk gözlükleriyle,
üç gün, beþ gün, bir ay ayaðýn basmaz yere ,
yavaþ yavaþ zamana teslim olur ve susmayý tercih edersin ,
öyle çok yanarki canýn, aþkýn hiçliðine varýnca ölmek istersin.
kimbilir belki ölmüþsündür de sen kabullenmek istememiþsindir….
ve birgün vurulduðun kalbin nasýr baðladýðýný görürsün.
öyle bir toslarsýn ki duvara
artýk ruhun da vücudun da pert olmuþtur ,
çarpýlan kapýyý aralýk býrakýrsýn ,
hep bir ümit var diye kendini oyalarsýn.
ümit kapý çarpýlmadan çok daha önce terketmiþtir halbuki seni…
elinde kalan birkaç fotoðraf ,
kokusu sinmiþ bir yorgan ,
çok sevdiði çay fincaný yoldaþýndýr artýk…
gözün hep kapýda ,
kulaðýn geçmiþten yankýlanan seslerde ,
kalbinse bir yorgan altý hikayesinde takýlý kalmýþtýr.
ne yeni ufuklar ne de yeni yelkenler istemezsin ,
ufalanmýþ ve üstüne basýlmýþ hissedersin.
gidenlerin ardýndan yaþamak böyle birþeydir iþte…


Sosyal Medyada Paylaşın: