DÜŞLERİMDEN DÜŞTÜN

Her gün girerdin düþlerime,
On sekizindeydik daha o zamanlar,
Dünya toz pembe.
Sevda çiçekleri burnumuzda,
Susmazdý sazým...
Artýk düþlerimden düþtün,
Þimdi kimbilir hangi þehirdesin?

Kaderimiz birmiþ seninle ,
Ufak tefek pürüzler çýksa da,
Ellerimde bir demet çiçek,
Bir gece çalmýþtýk kapýnýzý.
Annelerimiz ýsýndýlar birbirine,
Son kahveyi verirken,
Bakamamýþtým yüzüne.
Sen gittin,
Þimdi ben ýþýksýzým...

Eþimdin,iþim,aþým,
Yirmi yýllýk hayat arkadaþým.
Bu senin kokun, eve sinmiþ...
Yüz kere açtým pencereleri gitmiyor.
Býraktýðýn gibi duruyor odalar,
Buzdolabýndaki süsler...
Raflardaki el iþlemeleri...
Ama sen böyle ansýzýn
Ne vardý gidecek, ne vardý?
Dinmiyor sýzým...

Beni sonbaharda yalnýz býraktýn
Ellerimle kapadým gözlerini
Hüzünlüdür taze toprak kokusu
Ayrýlamadým mezarýndan geceler yarýsý
Ebediyen yalnýzým...

Sosyal Medyada Paylaşın: