Bu Son Ýstasyon ... Düþünüyorum! Bizden ne çok var... Hiç düþünmediðimiz zamanlarda sevmiþiz Daha baþlamadan ne çabuk hiç etmiþiz Son trende kalkmakta Çýðýrtkan ýslýk Son bir kez istasyonda yankýlanmakta
Iþýklar diyorum Mum gibi yoksul Hüküm sürerken ýþýltýn içimde Bir yalnýzlýk hakim havaya Issýz peronun en tenhasýnda Baþýmý yaslýyorum omzuna Yine en çok özlemini duyduðum kokun aklýmda
Pusuda düþman izleri Soðuk almýþ sürgün iklimler Faranjit bir beden yaðmalanmakta Yalancý memeye ilikli yine umut Siyah yelelerinden tutup Sök at suyunu bulut dinsin Sussun bu yaðmur durulsun Acýmasýnlar aþka Yine her zamanki gibi En öndeki atlar vurulsun
Zifir kusarken avuçlarýma Simsiyah kývýrcýk saçlý o meçhul karanlýklar Islak prangalar dilimde yavuklu Ve mührü vurduðum dudaklar Biter mi bu hengame Ruhum bir beþik, zamana uykulu Sancýlarým antibiyotiðe gebe
Ve
Deniz kokuyor ellerim avuçlarýmda Bileklerindeki kokun artýk ruhumda Gün gelir de bu korkuyu aþamasam da Her zaman son dileðim Sen kadar hayat... ...
Ben sendeyim unutma yaþamasam da
...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ülviye Yaldızlıı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.