BEN DELİRİRKEN

Herkesin bir okyanusu vardý kendine ait.
Ama nedendir bilinmez
Kimse derinliðini kendi okyanusunda ölçmüyordu.
Herkesin kendini sýnayacaðý bir baþkasý vardý,
Kendinden baþka,
Kendinden uzak…

Gençken gözü karaydým ben.
Henüz kendi okyanusuma yelken açamamýþken
Senin okyanusunda yüzmeye soyundum,
Çýrýlçýplak kalan ruhumla
Senin derinliklerini keþfe çýktým.

Bir istiridyenin arasýnda,
Benliðine yetiþen bir inci tanesi gördüm.
Nasýl parlak nasýl beyazdý.
Seni de öyle sandým…
Aydýnlýk…
Güneþin erken battýðý kýþ günlerine inat
Aydýnlýk yaz akþamlarý gibi pýrýl pýrýldýn.
Limanlarýnda konaklasam
Çýplak ruhum ýsýnýr sandým.

Su…
Deðdiði her yeri nasýl da büyülüyor.
Su altýnda,
Derinliðinde,
Ýstiridyenin arasýnda,
Ne güzeldin sen.
Ne saftýn.
Benim olabilecek kadar,
Benimle yaþlanabilecek kadar…

Ben tüm okyanuslardan gelen kadýndým.
Yurt edineceðim bir limanýn peþinde
Sana sýðýnmýþtým.
Sorsana kendine,
Bunca aidiyetsizliðe kucak açacak kadar cesur muydun sen!

Zamanla
Sürdürdüðüm bu derinlik arayýþý,
Seninle yaptýðým
Sensiz diyaloglara býraktý yerini.
Ýçimdeki senle
Ýçimdeki ben
Durmaksýzýn konuþur oldular.
Bir gün deliririm sanýrým.
O zaman gelip benimle Boðaz’a karþý bir çay içer misin...
Sosyal Medyada Paylaşın: