ELDE VAR SANAT

Ay ýþýðýnýn altýnda,
Ay ýþýðý sonatýnýn sarhoþluðuyla susuyorduk.
Bir ezgi;
Birbirimize söyleyemediðimiz onca þeyi,
Senden bana benden sana taþýyýp duruyordu.

Karþýnda ne vakit konuþmak istesem
Boðazýmda düðüm düðüm sözcüklerle susar kalýrdým.
Sense
Cümlelerimin katili olduðunu bilmeyen bir fütursuzlukla
Gülümserdin…

Yazdýðým her þiir,
Konuþamadýklarýmý anlatan bir öyküydü aslýnda.
Yazdýðým her þiir,
Ruhumda býraktýðýn kýrýklardan arýnmak için bir ayindi.
Yazdýðým her þiir,
Yeni bir baþlangýca dair umuttu.

Ay ýþýðýnýn altýnda,
Ay ýþýðý sonatýnýn sarhoþluðuyla susuyorduk.
Ruhum ellerinde can çekiþiyordu, sen gülümsüyordun.
Faili meçhul bir cinayetin katili olacaktýn,
Farkýnda deðildin.
Sorumluluklardan kaçýþ biçimindi bu: gülümsemek.

Kaç ruhu kimsesizliðe terk etmiþtin benden önce
Hiç bilmedim.
Hiç sormadým.
Bu halinle can yakmaya öyle davetkardýn ki…
Karþý koymadým.

Þimdi,
Matemde olduðum þu yalnýzlýk saatinde,
Ay ýþýðý sonatý odamý dolduruyor.
Gözlerimden damlayamayanlara inat
Dýþarýda sicim gibi bir yaðmur…
Yani tam cinayet havasý…

Ölüm vaktin geldi sevgilim.
Bir þiirle doðurmuþtum seni,
Þimdi yine bir þiirle son veriyorum bendeki yaþamýna.
Bendeki aþkýn çoktan þekil deðiþtirdi,
Dönüþtü,
Beyaz bir sayfanýn huzurlu boþluðuna.

Geriye kalansa
Ay ýþýðý sonatý,
Bu þiir,
Yani sanat yalnýzca…

Sosyal Medyada Paylaşın: