Hep döngü halindeydi fikr-i karabasan.
Aynalarýn arkasýnda seviþirdi tüm gölgelerle,
boðazý týkabasa yalan.
Havada dönen örtülü ruhlar,
utanýyor çýplak kalmýþ esrik vücutlardan.
Ve bir cinnetin ruju akýyor dudaklarýndan ilmeðe,
kalp çalýþlarý cinayete kývýrmakta yok zorlanan .
Issýz kalana bir,
kalmayana beþ akçe ceza kesip
kabuðundan çatlak tabakalar biçerdi o,
ayna ardý derelerde ruhsuz yüzenlere.
Göz göre göre,
bile isteye ,
kapýsýnda kuyruklar eksilmezdi yine de .
Ey falakasýz adýmlarýyla
Deli Dumrul’u geçen eþkiya!
Rüyalara mayýn döþerken felç eden haspa!
Ýki karýþ eteðini sürüyüp karanlýðýn ardý sýra,
gölgenle masal taþýmak kolaydý sana.
Muamma ki bende yazýlýr,
ruhu adýmlarýnda soyulanlarla savaþta.
Kaç kabusa daha bekçilik eder bilmem
uyandýkça yanan,
yandýkça uyuyanlarýn rüyalarý.
Alev alýr günahlar,
sonunda yanar sevaplar.
Sükut vakti gelir oturur boðazýna o zaman .
Sen sus ki
çýðlýk ola baþýnda vicdan.
-Taþ olaydým,
toprak olaydým, diye haykýrýr durmadan.
Bitmez bir türlü,
bitmek bilmez bu karabasan.
Dünyaya gelip de insan olamadýysa insan.
Gülþen Mavi
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.