Ferhad

güneþin güvercin kanadýna dokunmasýyla uyanýr gökyüzü
topraðýn sýrtýnda gelincik sabahýn zarif elleri
göçebe bir buluta yüklenir bereketi gözlerin
öncesi yaþamaktýr sýnýrýn sonrasý mülteci
var mýdýr çocuk olup da gökkuþaðýna kanmayan
ya da hangi yalnýzlýktýr pabucunu babasýnýn mezarýnda unutan
yoksul duvarlarýný sevdim bacasýz evimin
annemin kerpiç dilini

susmanýn da dili var mýdýr Þivan


aþk çýkmýyor gönlümü hangi kuyuya atsam
ipsiz bir balonun dipsiz nefesinde umudum
kaç ömür daha eskir aynada unutulmuþ bu yüz
Fýrat’ýn ýslak teninden yakamozlarý yoldum
salýncaðýmdan düþür beni anne çocukluðum zehir
yak düþlerimi tandýrýn kýzýl ellerinde
saksýda mayýn tarlasý gül açmýyor yurdum
var mýdýr insan olup da insana yanmayan
ya da kimdir kendini bir yabancýnýn suyunda unutan
kurþun izlerini sevdim hükümlü kaderimin
babamýn ýssýz dilini

ölümün de dili var mýdýr Þivan





Ferhad Gülsün
Berfin Bahar 115
Sosyal Medyada Paylaşın: