mâverâ

/ insan


adým adem bakýþým havva
öpecekken hayatý gözlerinden
kýrýldý dudaðýmda gökkuþaðý
an söküldü can telef
batýyor göðsüme esmer mezar taþý

-bam teli koptu dilin
kýrlangýç bana küstü-

eski bir yalnýzlýk týrnaðýmýn ucu
kestim güneþin kâhkülünü

konuþ ey bulut
gül tohumunda bir insan aðlýyor

iki yaðmur tanesi topraðý bir
ne yana baksam yeldâ
aþk bitince baþlýyor


// aþk



giden gitti...

mum yaktým uyan
gözlerim aynada mavi hâlâ

gölgem meçhul
saklým tuz
aklým elâ



Ferhad Gülsün
Kýyý / Mayýs-Haziran 2008
Sosyal Medyada Paylaşın: