ESKİTME YÜZLER

gözlerinin yokuþuna vururdu çaresizlik
uzun uzun düþünürdün dalarken enginlere
belki de bir akþamüstüydü son gülüþün
unuttun çoktan


tek
baþýna
uyurdun
yerlerde
banklarda
duvar diplerinde
bir keresinde cami avlusunda


sýrdaþýn sokak kedileriydi
bazen paylaþamazdýnýz balýkçý barýnaðýnýn gölgesini
kýyaslama yapardýn hep içinden
hayvanlar mý insanlar mý...


anlamak insanlarý
aklýnýn mihenk taþlarýný bir bir yerinden oynatmaktý


tek
varlýðýn
babandan kalan
ucu kýrýk piponun amorti hediyesi
solgun benzinde sararmýþ býyýklarýn
yegâne dostunsa gölgendi
güneþli günlerde kavaklar gibi uzar giderdi yanýnda


yedi daðýn bulutuydu kirpiklerin
usul usul örterdi þehrin kalabalýðýný
üstündeki paçavralarý yýkardý ay ýþýðý
yüzünde ince ince... incecik yollar kesiþirdi
dudaðýnýn kývrýmlarýndaysa tuz birikintisi


çoktan
"ununu elemiþ eleðini duvara asmýþtýn"
yýllar öncesi beklentilerini þehrin mezarlýðýna
terk-i diyar etmiþtin


amaçsýz
hayalsiz de yaþanmazdý
ölümü beklemekse hep baharý özlemek gibiydi


kimseyi
sevemezdin
hoþ öyle bir alternatifinde yoktu
varlýðýna ya yok gibi davranýlýr
ya da tiksintiyle...
acýmayla...hep ortaya karýþýk bir bakýþ atýlýrdý
sessiz çatýrdýlarda yýkýlýrdý gönlünün surlarý


yine de
insanlara biraz mahçup
birazda gülümsemeyle bakar
ruhunun zenginliðinden kocaman bir pay atardýn da
anlamazdý ruhsuzlar...


kim bilir
dar sokaklar ne kadar ürkütürdü sýrça yüreðini
yalnýzlýk nasýl bir mengenede sýkardý boðazýný
keþke dilleri olsaydý kaldýrýmlarýn
sokak lambalarýnýn
yýldýzlarýn...


bir kez rüyanda
babaný görmüþtün nasýrlý avuçlarýnda yaban mersini
"yaþamak seninde hakkýn" demiþti
biraz ahlý biraz kahýrlý bakmýþtý
ölgün yüzüne...


uyandýðýnda
yaðmurda yýkanmýþ
ýslak çiðdemlere benziyordu mahmur gözlerin
hâlâ her aklýna düþtüðünde kalbin fýrlardý yerinden



isyan
etmek
kime?
neye?
niçin?
yalnýzlýðýna mý yenilgilerine mi...


kimliksiz
bir romanýn baþ kahramaný olmak
ah! hangi aklýn eseriydi
bir bilebilseydin...


her þeye raðmen
hayat güzeldi belki
eskitme yüzüne
sefil rüzgâr kardan yumuþak bir örtü örtmeseydi...







ayþe uçar
17 /01/ 2012

Sosyal Medyada Paylaşın: