Masal Ağaçları

korku kazýklarýndan geçiyor
artarda cepheye yürüyen anýlar
hýzlý ve sessiz adýmlarla

büyük gerçeðin karþýsýnda
melankoli rengine döndü bu günüm
genzimde yakýcý kokusu kükürdün

dümdüz güneþe yürüyor dizlerim
dev aðaçlarla sarýlý gri badanalý evim
gözlüyor kapýda çocukluk hikayelerimi

koþuyorum onun gözkapaklarý altýnda
tellerle çevrili kanýn deli aktýðý zamanlardan
yaðmur dinmek bilmiyor birikintiler çoðalýyor
þiddetinden damlalarýn yapraklarým eðiliyor

masal aðacýna asýlmýþ
dev ýþýklar týrmandýkça ilerliyorlar
yaþlý kütükler yumrulaþmýþ kökler
kayýyor ellerimden yosun tutmuþ mevsimler

yürüyor kayýyor týrmanýyorum
yapýþ yapýþ dallar suya batmýþ çalýlýklar
ve benden daha keskin çokça yaprak var

göðsüme kadar batýyorum sulara
kapkaranlýk bir yoldan geçiyorum
dönüþü olmayan dalýþa

sesleniyorum anneme
yapýþtý yara izi alt dudaðýma kaçarken
dikenli tellerden aynalar da kýrýldý
ona uzanayým derken

þimdi kent kýrmýzýya bürünüp
sokaklar ölüm mü çaðýracak

örgütlenmiþ uzun sesli çýðlýklar
oysa onlarý saklýyordu kovuklar
tanýmýþ parmak izimi týrtýklý uçsuz yamaçlar

anne aðrýyor bir kulaðýmda çýngýraklý gerçekler
diðerinde uðulduyor hala içine düþtüðüm düþler

ne vakit seni ansam çýnlýyor kulaðým
iki damla sütünü ver sancým belki geçer

Blackless




Sosyal Medyada Paylaşın: